رستم ازین بیت و غزل ای شه و سلطان ازل
رستم ازین بیت و غزل ای شه و سلطان ازل مـفـتعـلن مـفـتعلـن مـفـتـعلن کــشـت مـرا
قـافـیــه و مغـلـته را گـو هـمـه سـیـلاب بـبـر پوست بود پوست بود در خور مغز شعرا
شعر چـه بـاشد بـر من تـا کـه ازان لاف زنــم هــست مـرا فـن دگـر غـیـر فنون شعرا
شعر چو ابریست سیه من پس آن پرده چو مه ابر سـیه را تو مخوان ماه منور به سما
قافــیـــه انـدیـشــم و دلـــدار مـن گویــدم میندیـش جـز دیــدار من
حـرف چـبود تا تو اندیشی در آن ؟ صـوت چـبود ؟ خار دیوار رزان
حرف و صوت و گفت را برهم زنم تا که بی این هرسه با تو دم زنم
آن دمـی کــز آدمــش کـردم نـهـان با تو گـویــم ای تو اسرار جهان