با درد بساز چون دوای تو منم
درکس منگر که آشنای تو منم
گر بر سر کوی عشق ما کشته شوی
شکرانه بده که خونبهای تو منم
------------------------------------------------------
در یمنی و بامنی پیش منی
در پیش منی و بی منی در یمنی
من با تو چنانم ای نگار چینی
کاندر غلطم که من توام یا تو منی
------------------------------------------------------
از خلق مخواه ار ندهد سوخته شی
ور زانکه دهد به منت افروخته شی
از خالق خود خواه ار دهد اندوخته شی
ور می ندهد بر درش آمیخته شی
------------------------------------------------------
------------------------------------------------------
------------------------------------------------------
------------------------------------------------------
------------------------------------------------------
دارم گنهی ز قطره باران بیش
وز شرم گنه فکنده ام سر به پیش
گویند مرا که غم مخور ای درویش
تو در خور خود کنی و ما در خور خویش
------------------------------------------------------
شیخ احمد جام معروف به «ژنده‌پیل» از اولاد لیث بن جریر بجلی از اصحاب پیامبر(صلی الله علیه و آله) است که نسب ایشان به حضرت ابراهیم (علیه السلام) می رسد، شیخ جام در نامق کاشمر به دنیا آمد. زندگی شیخ را می توان به سه دوره غفلت (تا 22 سالگی) توبه و ریاضت (از ۲۲ تا ۴۰ سالگی) و ارشاد (از ۴۰ سالگی تا هنگام مرگ) تقسیم کرد. شیخ جام ضمن تدریس به نوشتن نیز می پرداخت که این نوشته ها شامل ۱۴ اثر می باشد که از این میان ۷ اثر آن باقی مانده است که از مهم ترین تالیفات شیخ می توان به روضة المذنبین، سراج السائرین، کنوزالحکمه، بحارالحقیقه، مفتاح النجات، انس التائبین و دیوان اشعار اشاره کرد.
بابت اشعار بسیار زیبایی که از ایشون درج کردید سپاسگذارم .چندی پیش دوستی رو برای بازدید از نیشابور همراهی میکردم و ایشون از پاکستان به ایران اومده بودند و بسیار مشتاق به زیارت شیخ جام بودند و تصور میکردند آرامگاه ایشون با اون درخت پسته مشهور در نیشابوره ...